وقتی افتتاحیۀ مسابقات پارالمپیک با اساس تئوری "بیگ بنگ" همان تئوری آفرینش آغاز شد، شاید این تصور پیش می‌آمد که جهان خلقت چه‌گونه می‌تواند با این همه نظم و کمال، گویای ورزشکاران معلول باشد و نمایندگانش این‌چنین ضعف و ناتوانی داشته باشند. با وجود چنین تصوراتی، افتتاحیه تمام و کمال پاسخ این سوالات را داد که جهان آفرینش جز زیبایی نیست و زندگی در حصار معلولیت نمی‌ماند، توانایی، خلاقیت و امید در هر شرایطی ظهور و بروز دارد و در بند ناتوانی جسمانی نمی‌ماند.ورزشکاران با معلولیت‌های متفاوت، بهت و حیرت آدمی را به نقطه بی‌انتها می‌رسانند. بارها و بارها از خود می‌پرسی من کجا و آنها کجا؟ گاهی شرمندۀ خودت می‌شود، گاهی شرمندۀ آنها.شاید در هیچ مسابقۀ جهانی و ملی چنین نباشد که تماشاچی و بیننده، بازنده را هم برنده بداند، تشویق کند. شاید برای همین است که در این مسابقات، کمتر ورزشکار معلول بازنده‌ای را می‌بینی که گریه کند.

اشک دارند، اما نه برای ریختن به پای نبردن. شاید اشک‌های آنها برای تبعیض‌هایی باشد که ما برای آنها قایل هستیم. فرمان کشورها از نظر فیزیکی در دست افراد سالم است.جهانی نابرابر و کم‌توجه به افرادی که سهمی در ناتوانی جسمی‌شان ندارند یا معلول به دنیا آمده‌اند یا آدم‌ها سهمی در معلولیت‌شان دارند و متأسفانه تبعیض از همینجا آغاز می‌شود و تا به همین میدان‌های ورزشی که ویژۀ معلولان است هم کشیده می‌شود.اگر نگاهی به شمار ورزشکاران معلول کشورها کنید، آن وقت جای ورزشکاران بسیاری از کشورهای فقیر را خالی می‌بینید و به اصطلاح مدال‌های رنگارنگ به کشورهای از ما بهتران می‌رسد.کشورهای فقیر و توسعه‌نیافته نه امکانات ورزشی مناسب برای معلولان دارند و نه رهبران‌شان در فکر بهبود زندگی آنها هستند. در بسیاری از کشورهای دنیا معلولان از یک گذر امن برای از خانه بیرون آمدن و وارد شدن به جامعه محروم‌اند، تا چه رسد که بخواهند وارد کسب و کار شوند و دست نیازشان به سوی کسی دراز نشود.

مسابقات پارالمپیک هرچه هست میدانی برای زندگی‌ست؛ نمایشی برای کسانی که بیش از آن که به انسان بودن آنها فکر کنند، به معلولیت‌شان می‌اندیشند؛ کسانی که با دیدن معلولان، مسیرشان را کج می‌کنند یا خودشان را به ندیدن می زنند ...